अवचिता परिमळू, झुळकला अळुमाळू
मी म्हणे गोपाळू, आला गे माये
चांचरती चांचरती बाहेरी निघाले
ठकचि मी ठेलें काय करु
तो सावळा सुंदरु कासे पितांबरु
लावण्य मनोहरु देखियेला
बोधुनी ठेलें मन तव जालें आन
सोकोनी घेतले प्राण माझे गे माये
बाप रखुमादेवी वरु विठ्ठल सुखाचा
तेणें काया मने वाचा वेधियेलें
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment